Ben Jolink, de onverschrokken voorman van de Achterhoekse boerenrockband Normaal, weet zich naar eigen zeggen moeilijk een houding te geven bij een ongeneeslijk zieke dierbare. “Ik sta er als een onbeholpen sukkel bij, en ik haat mezelf erom.”
Als geestelijk verzorger vindt Marieke het vanzelfsprekend om elkaar regelmatig even aan te raken. Vooral bij mensen (met dementie) die angstig, onrustig, verdrietig of eenzaam zijn. Ze onderzocht de betekenis van aanraken. Marieke: “Mensen hebben huidhonger.”
Als je te horen hebt gekregen dat je niet meer beter wordt, weet je vaak niet wat er op je afkomt. NFK onderzocht drie belangrijke thema’s waar patiënten mee te maken krijgen: het gesprek waarin ze horen niet meer beter te worden, hulp van het ziekenhuis en praten over het levenseinde.
Judith* heeft uitgezaaide borstkanker en leeft met beperkte tijd. Van haar (toenmalige) arts krijgt ze weinig hulp en informatie, dus gaat ze zelf op zoek. Ondertussen leert ze hoe ze door de goede vragen te stellen op de juiste hulp van haar arts kan rekenen.
“Het is niks meer”, is steevast het antwoord van Piet* als ik hem vraag hoe hij zich voelt. Veel meer dan dat zegt hij niet; een man van weinig woorden.
Na het (slechtnieuws)gesprek waarin Judith Mulder* te horen kreeg dat ze uitgezaaide borstkanker heeft en niet meer beter wordt, kwam ze er alleen voor te staan. Judith: “Ik had heel graag een vast aanspreekpunt gehad. Dat heb ik heel erg gemist.”
Ik neem me voor om rustig op te starten vandaag, maar voordat ik mijn kantoor heb bereikt, gaat de telefoon al: “Kun je onmiddellijk komen?” vraagt de verpleegkundige aan mij.