Anne-Marie heeft af en toe te maken met periodes van angstgevoelens. In sommige situaties is het in een vlaag voorbij. De schrik vliegt je om het hart. Dat duurt heel even en dan is het gelukkig snel weer een gewone dag. Maar er zijn ook momenten dat de angst zo sterk aanwezig is, dat ze niet meer normaal kan functioneren.
Anne-Marie: ”Op zo’n moment blokkeer ik en kan ik niet goed meer nadenken. Allerlei gedachten van doemdenken, beren op de weg hebben de overhand. De zinloze gedachten blijven in een oneindige lus mijn hersenen bestoken. De emotie heeft volledig de overhand en het is niet mogelijk om een horizon te zien. Juist het hebben van een (positieve) horizon is voor mij essentieel om daar naar toe te leven. Maar ik zit vast in dat moment. En dan die tijdsfactor: hoe lang gaat dit duren? Ik denk in zo’n fase in volle overtuiging dat ik hier nooit meer uit kom. Zo’n lus van doemdenken is killing!
Waar ben ik bang voor?
Voor mijn omgeving is het moeilijk om in te schatten waar ik last van kan hebben. Aan de buitenkant blijf ik dezelfde en ze zien dat ik graag iets onderneem. Ik laat misschien niet altijd alles zien, dus wanneer ze mij in zo’n periode zien, waarin het niet goed met me gaat, is het ingewikkeld voor de ander om te kunnen begrijpen wat er aan de hand is.
Iedereen heeft eigen ervaringen, overtuigingen en aannames en neemt dat als vertrekpunt als het over gevoelens gaat. Het ontbreken van een vergelijkbare ervaring maakt dat het niet makkelijk is om het te kunnen snappen. Heel af en toe is er wel zo’n gesprek, dat me helpt met inzichten, waardoor ik weer meer rust vind in mezelf en iets makkelijker verder kan.
Nieuwe horizonnen ontdekken
Met een vriendin had ik het laatst over wat er vooraf ging aan de Argentinië-reis waarbij ik vlak voordat de reis begon zo angstig ben geweest. Ze vroeg me waar ik bang voor was op dat moment. Ze liet het open zodat ik vrij kon antwoorden.
Nu, zoveel maanden later, kan ik meer op afstand terugkijken en aangeven welke inzichten ik heb over die periode waarin de angst even alles overheerste. In dat moment voelde het vooral als de angst om het zieker worden. Maar het zieker worden, is niet waar het om draait bij mij. Het gaat over de mogelijke consequenties daarvan. De angst gaat over niet kunnen leven naar een horizon toe. De angst is om die horizon niet (meer) te kunnen aanraken en bereiken.
‘Mijn ziekte maakt dat ik telkens kleine stukjes op moet geven. Ik lever in op de horizonnen die ik mezelf stel’
Ik geloof dat een mens streeft naar geluk. Tevreden zijn met wat je hebt. Een leven waarin je gelukkig bent met jezelf en met anderen om je heen. Je stelt jezelf doelen, misschien niet eens zo bewust, maar je hele leven maak je plannen met de bedoeling dat je gelukkig blijft en tevreden bent. Dat is je horizon!
Mijn ziekte maakt dat ik telkens kleine stukjes op moet geven. Ik lever in op de horizonnen die ik mezelf stel. Mijn lijf laat me heel langzaam in de steek. De medicatie werkt altijd maar tijdelijk en heeft bijwerkingen, waardoor het lastiger wordt. De kwaliteit van mijn leven gaat in een soort van slow-motion achteruit.
Gevecht met mezelf
Ik lever een gevecht met mezelf op die momenten dat mijn ziekte me dwingt om mijn manier van leven opnieuw te heroverwegen: nieuwe keuzes maken, regelmatig afscheid nemen van, accepteren dat iets niet meer kan, of besluiten dat het niet verstandig is om te doen.
Ik stel mijn verwachtingen bij, ga op zoek naar nieuwe doelen. Ik blijf streven naar mijn geluk en naar tevreden zijn met wat ik wel heb, ook al komen er momenten waarop ik weer in een nieuwe veranderde werkelijkheid terecht kom. En ja, die kinken in de kabel zorgen ervoor dat ik omval. Op die momenten moet ik leren om weer overeind te komen en nieuwe horizonnen te ontdekken. Dat is de uitdaging in mijn leven.”
Lees ook: 5 tips om met angst om te gaan
Anne-Marie van Orsouw heeft al een tijdje uitgezaaide borstkanker. Ze focust zich niet alleen op de ellende die haar ziekte veroorzaakt, maar juist ook op de mooie dingen. Het is haar opgevallen dat er rondom haar ziekte en ziek-zijn veel taboes zijn. Anne-Marie ziet het als haar taak om haar intimi (letterlijk en figuurlijk) de hand te reiken. Daarom schrijft ze blogs.
Helaas is Anne-Marie overleden. Op ons heeft ze een onuitwisbare indruk achtergelaten. En haar blogs zijn nog steeds een inspiratiebron voor velen.
Ik vecht niet tegen kanker
De blogs van Anne-Marie zijn gebundeld in de benefietuitgave ‘Ik vecht niet tegen kanker, maar vóór mijn horizon’. Over de angst om dood te gaan en de allesoverheersende eenzaamheid. Maar ook over tevreden zijn met wat je hebt en als het maar gezellig is…
De uitgave à € 12,50 is hier verkrijgbaar >>>
