Bij een opname in het ziekenhuis stap je noodgedwongen uit het ‘gewone leven’. Je wordt teruggeworpen op jezelf. Dat maakt dat eventuele vragen en problemen zich ook opdringen. Je kunt er letterlijk niet meer omheen. Zo ook bij Pieter*, die de balans opmaakt in zijn ziekenhuisbed.
Bizar hoe snel de wereld verandert door het coronavirus dat nu rondwaart. Alles is anders geworden. Ernstig ziek worden is nu een risico geworden voor iedereen. Net als de angst voor wat gaat komen. Maar voor Anne-Marie is alles juist hetzelfde gebleven. Wat er nu gebeurt, maakt zij al jaren mee.
Actieve zeventigers waren ze. Met volle teugen genoten ze van het leven. Het werk was gedaan, niets hoefde meer. Verre reizen, toeren met de motor, hobbyen in de schuur, vrijwilligerswerk, oppassen op de kleinkinderen en vooral: genieten van elkaar, hele dagen samen optrekken. Tot die gitzwarte septemberdag, toen Jan* opeens zijn bed niet meer uit kon.
Op de bankjes bij de hoofdingang van het ziekenhuis zitten doorgaans mensen die ‘aan hun verslaving werken’. Ik loop er ’s morgens meestal snel aan voorbij, nog niet helemaal wakker. Die ochtend was het anders.
Ongrijpbaar. Onbestemd. Vaag. Zingeving wordt vaak gezien als zweverig, maar is dat ook zo?
Het is een gewone dag vandaag. Niets bijzonders. Anne-Marie zegt haar man gedag, omdat zijn middagdienst begint. Vanaf dat moment wordt ze overvallen door een neerslachtig gevoel. Het wordt een klotedag en ze weet niet waarom. Maar haar man wel.
Als je ziek bent, kan het zijn dat je het soms echt even niet ziet zitten. Als goede vriendin kun je daar bij helpen. Geven is natuurlijk meer dan alleen het geven van kadootjes, het geven van een goed gevoel is natuurlijk ook ontzettend waardevol! Margriet gaf tips.
Stoppen met werken is voor Anne-Marie een bewuste keuze. Natuurlijk heeft ze van tevoren nagedacht over wat ze met die extra vrije tijd gaat doen. Ze heeft zich echter niet gerealiseerd dat switchen van werken naar niet werken een heftige stap is.
Een paar jaar werkt Anne-marie nog door als ze te horen heeft gekregen dat ze ongeneeslijk ziek is. Dan stopt ze ermee om nog zoveel mogelijk te genieten van het leven. In het begin gaat het goed, maar dan loopt ze er keihard tegenaan, dat haar leven abrupt tot stilstand is gekomen, terwijl dat van de mensen om haar heen doorgaat.
Nurjanah (40) heeft sinds haar 22e sclerodermie, een zeldzame auto-immuunziekte waarbij het bindweefsel van haar huid, gewrichten, spieren en organen steeds stugger wordt.