Veel mensen denken dat palliatieve sedatie en euthanasie zo goed als hetzelfde zijn. Toch is dat niet zo. Dit zijn een paar belangrijke verschillen.
Als het levenseinde nadert, is er best veel mogelijk om zelf te beschikken over wat er wel en niet gebeurt. Voor het geval je zelf geen beslissingen meer kunt nemen, kun je je wensen in een wilsverklaring opstellen. Hoe doe je dat?
In een euthanasieverklaring kun je aangeven dat je euthanasie wenst bij ondraaglijk lijden. Met een verklaring kan euthanasie niet worden afgedwongen, maar het is wel een belangrijk document. Zonder verklaring mag de arts namelijk geen euthanasie uitvoeren.
Palliatieve sedatie is voor patiënten die nog maar kort te leven hebben en veel last hebben van klachten zoals pijn of benauwdheid. De arts zorgt er dan voor dat de patiënt dergelijke klachten niet meer ervaart, door hem medicijnen te geven waardoor hij suf wordt of in slaap valt.
De 75-jarige vader van Barbara heeft blaaskanker. Hij kan ’s nachts nauwelijks slapen van de pijn. De pijn wordt nu gericht behandeld en dat lijkt te helpen.
“We kunnen je niet meer genezen.” Of: “je bent uitbehandeld.” Het zijn schokkende woorden, waar je misschien al bang voor was en die je nooit hoopte te horen. Toch hoeft het niet te betekenen dat er geen behandeling meer is of dat je onmiddellijk doodgaat. Maar wat betekent het dan wel? Wat hebben uitbehandeld en palliatieve zorg met elkaar te maken?
Van de ‘suprise question’ tot nazorg voor naasten. Bij palliatieve zorg geven en ontvangen komt veel kijken. Dit zijn de vier fasen van palliatieve zorg, bekeken door de ogen van de zorgverlener.
Vier jaar geleden kreeg Lenneke de Mooij te horen dat haar uitgezaaide eierstokkanker niet meer te genezen is. Lenneke: “De schrik is groot als het woord palliatief valt. Dat klinkt als bijna-dood.” Ze gebruikt het woord dus liever niet en dit is waarom.
Zelden neem ik mijn werk mee naar huis. Maar aan jou bleef ik denken. Zoals je daar in je bed lag. Je kon niet praten. Je kon niet slikken. Je begreep ook niet zo veel meer. Je kon eigenlijk alleen nog maar liggen.
Op een ochtend vraag ik een verpleegkundige naar eventuele bijzonderheden op de afdeling. “Mevrouw De Jong van kamer 104 wordt rond elf uur in slaap gebracht door de arts. Misschien kun je eens gaan kijken?”