Vrijdagmiddag 17:30 uur. Moe maar voldaan loop ik het ziekenhuis uit, klaar om het weekend in te fietsen. Dan gaat mijn telefoon. Het is een collega geestelijk verzorger van een nabij gelegen verpleeghuis. Hij is op bezoek bij een bewoner, van wie haar man in het ziekenhuis is opgenomen met corona. De man is stervende, en zijn vrouw kan er vanwege haar zwakke gezondheid niet naartoe. Onwerkelijk. Tragisch ook.
Ik krijg de vraag of videobellen mogelijk is, om het echtpaar toch nog afscheid van elkaar te laten nemen. Ik draai me om en loop weer terug naar binnen, met niet meer dan de naam van de man. Gelukkig heeft de receptionist zo gevonden op welke afdeling hij ligt. Ik haast me erheen.
Aandacht voor details
Met beschermende kleding aan stap ik zijn kamer op. Voor me ligt een man die al zijn energie nodig heeft om zuurstof binnen te krijgen. Ik spreek hem aan, zeg hem wie ik ben en wat ik kom doen: met behulp van de telefoon contact leggen met zijn vrouw. Ik merk dat hij me niet kan zien, maar me wel hoort.
Als mijn collega belt, maak ik kennis met mevrouw. Voordat ik de camera op haar man richt, bereid ik haar voor door te vertellen hoe hij erbij ligt.
‘Zijn ademhaling versnelt als hij haar stem hoort’
Zodra ze hem ziet vertelt ze hem hoeveel ze van hem houdt, en spreekt ze een gebed voor hem uit. Zijn ademhaling versnelt als hij haar stem hoort. Ik krijg een brok in mijn keel. Zo triest dat je na een leven samen, elkaar op deze wijze moet loslaten.
Zo goed als het kan breng ik haar man in beeld, van alle kanten. Ik laat ook de kamer zien waar hij ligt. Mijn collega die bij mevrouw is, filmt alles, zodat ze het later nog eens kan bekijken. We proberen het zo zorgvuldig mogelijk te doen, met aandacht voor details. Want we weten dat afscheid nemen, ook al is het van afstand, belangrijk is voor het rouwproces.
Livestream
Op verzoek van zijn vrouw vraag ik al biddend om kracht en moed om het leven los te laten. “Je mag gaan, het is goed zo.” Daarna verbreken we de verbinding. En ga ik alsnog, met wisselende gevoelens, naar huis. Verdrietig dat het zo gaat, maar ook dankbaar dat mijn collega en ik iets konden betekenen.
Diezelfde avond nog overlijdt de man. Mijn collega vangt zijn vrouw op. En ondersteunt haar later tijdens de uitvaart, die ze enkel met livestream kan volgen. Hij zal haar blijven bijstaan in de tijd die haar nog gegeven is.
Lees ook: Hoe merk je dat iemand aan het sterven is?
Marieke Schoenmakers is geestelijk verzorger bij Elisabeth-TweeSteden Ziekenhuis (ETZ). Hiervoor heeft ze vijf jaar in de ouderenzorg gewerkt. In haar blogs deelt ze informatie en ervaringen over wat ze meemaakt. Dat kun je hier lezen.