Anne-Marie heeft een persoonlijk en confronterend gesprek met de dokter. Ze is helemaal van de kaart. Wat deel je dan in WhatsApp met familie en vrienden? En wat niet?
Anne-Marie: “Het is vrijdag de vijftiende, we zitten bij de dokter. Het moment van de waarheid is aangebroken, nu ik de eerste drie chemokuren heb gehad. Het wordt een lang gesprek.
Wat deel je in WhatsApp ?
Later op de dag wil ik via WhatsApp anderen informeren. Ik denk na over wat ik wil schrijven. In de WhatsAppgroep van familie en vrienden geef ik in grote lijnen de nodige informatie, alleen als er echt iets te melden valt. De details bewaar ik voor de ‘echte’ momenten. Het aanmaken van de appgroep leek mij toendertijd handig, zodat ik niet telkens iedereen apart hoef bij te praten. Ik ervaar ook echt dat het een stuk rustiger is en daar ben ik blij om.
Dit is een samenvatting van de feiten van die bewuste vrijdag, die ik op WhatsApp deel:
“Hallo iedereen, deze week was een spannende week voor ons. Bloed prikken en woensdag een scan gehad. Vanochtend hebben we te horen gekregen dat er geen nieuwe uitzaaiingen zijn bijgekomen en wat er al was, is niet gegroeid. Onder de omstandigheden is dat goed nieuws. Dat betekent dat ik doorga met de chemo.”
Tot zover het eenvoudige gedeelte van mijn berichtje. Want die vrijdag ben ik helemaal van de kaart. Tijdens het gesprek met mijn arts gaat het alle kanten op met mijn emoties.
Vooraf was ons verteld dat het percentage bij wie deze chemo aanslaat vrij laag is. Ik ben dan ook totaal niet voorbereid op deze positieve uitkomst. Het moet echt even indalen. Tegelijkertijd dringt de gedachte op dat ik nog veel langer van ‘de lange adem’ moet zijn. Angst, paniek, hoe ga ik dat doen? Weer elke dag ertegenaan gaan om er iets van te maken?
Emotionele rollercoaster
Het gesprek met de arts is een heel persoonlijk gesprek over mijn nabije toekomst. Donkere gedachten die je bewust niet uitspreekt en die je bij je houdt, blijven tot dan veilig opgeborgen in je hoofd. Maar wanneer ze eerlijk uitgesproken worden, is het veel meer werkelijkheid, de waarheid. Het is confronterend voor mezelf en voor mijn man als ik mijn gedachten hard op uitspreek. Alles bij elkaar is het gesprek een emotionele rollercoaster. We rijden naar huis en ik voel me een wrak. De rest van de dag blijf ik in de wrakmodus hangen.
Omdat dit zo’n zware dag is, vind ik het berichtje, dat ik tot dan heb geschreven, niet compleet. Ik weet uit ervaring, dat wanneer ik hier niets aan toevoeg, ik gegarandeerd (goedbedoeld uiteraard) heel veel duimpjes omhoog krijg en heel positieve berichtjes: ‘de vlag gaat uit’. En al die positieve, goedbedoelde berichtjes staan in schril contrast met hoe ik me voel en kunnen me echt niet opbeuren. Niet vandaag in ieder geval.
‘Als je wil reageren, dan mag dat natuurlijk, maar graag via een persoonlijk appje‘
Positief nieuws krijgen is maar één klein facet in mijn leven nu. Ik voel steeds vaker de druk van de kleiner wordende toekomst die ik nog heb qua tijd. De rek gaat langzaam uit mijn spanningsboog. In het dagelijks leven merk ik ook dat ik verander. Ik ben minder vaak vrolijk, minder vaak opgeruimd. En dat is best lastig wanneer je zo lang mogelijk een fijne tijd met dierbaren wil hebben.
Hartverwarmend
Ik wil helemaal niet veranderen, maar die interne verandering gebeurt gewoon. Daarom wil ik dit andere ‘nieuws’ ook delen in WhatsApp:
“Voor diegenen die verder willen en kunnen kijken dan dit nieuws: het is voor mij steeds zwaarder (mentaal) om het vol te houden. Iedereen heeft een rugzak met sores/ellende. De mijne wordt steeds zwaarder merk ik. Ik wil deze narigheid, naast het goede nieuws ook met jullie delen. En als je wil reageren, dan mag dat natuurlijk, maar graag via een persoonlijk appje.”
En wat er dan gebeurt, is hartverwarmend. Ik krijg allerlei appjes, telefoontjes, kaartjes met voorstellen om iets te gaan doen ter afleiding of er wordt gevraagd hoe ze mij kunnen ondersteunen. Ze zien mijn strijd en worsteling, ze begrijpen me. Dat is heel waardevol voor mij.
Ik heb inmiddels al naar iedereen gereageerd dat ik graag de uitnodigingen aanneem om samen te eten of te wandelen. Dat maakt het leven zo veel draaglijker: zo lang mogelijk samen met elkaar, ook wanneer het zwaarder wordt.”
Lees ook:
> Ongeneeslijk ziek, wat gaat er door je heen?
> ‘In mijn leven gebeurt niks’ en nog meer dingen die door je hoofd schieten als je zelf niet meer werkt
> Ik vecht niet tegen mijn ziekte, maar voor mijn horizon
Anne-Marie van Orsouw heeft al een tijdje uitgezaaide borstkanker. Ze focust zich niet alleen op de ellende die haar ziekte veroorzaakt, maar juist ook op de mooie dingen. Het is haar opgevallen dat er rondom haar ziekte en ziek-zijn veel taboes zijn. Anne-Marie ziet het als haar taak om haar intimi (letterlijk en figuurlijk) de hand te reiken. Daarom schrijft ze blogs.
Helaas is Anne-Marie overleden. Op ons heeft ze een onuitwisbare indruk achtergelaten. En haar blogs zijn nog steeds een inspiratiebron voor velen.
