Nabij zijn

De telefoon gaat op een, tot dan toe, rustige zondag. Een verpleegkundige vraagt me of ik een patiënt kan ondersteunen op de intensive care. Ik tref een man die door hersenletsel zwaar is aangedaan. Onder andere zijn zicht en zijn spraak zijn uitgevallen. Onduidelijk is of die functies nog terugkomen.

“Ik ben Marieke van de geestelijke verzorging”, zeg ik terwijl ik bij hem ga zitten. “Goh wat gebeurt er toch allemaal met je?” In zijn ooghoek wellen de tranen op. Ik pak zijn hand vast, zodat hij voelt dat ik er ben. “Wat erg dat jou dit overkomt…. Ik blijf bij je tot je familie er is.” In het half uur dat volgt wrijf ik over zijn arm, dep het zweet van zijn voorhoofd, zoek naar passende woorden. Daarna maak ik ruimte voor zijn vrouw en ouders.

Verbinden

In de maand erna blijft zijn toestand haast onveranderd. Hij kan nog steeds niet zien en niet praten. Een paar keer per week zoek ik hem op, probeer hem nabij te zijn. Ik vertel hem dat Willem II gewonnen heeft, dat Trump mogelijk afgezet wordt. Alles om hem te verbinden met de wereld buiten die paar vierkante meter op de intensive care.

‘En altijd is daar die aanraking’

Er is ruimte voor serieuze vragen over hoe hij zich voelt, maar ook voor een grap. Dat past bij zijn karakter en bij de band die er tussen ons is gegroeid. Soms is het ook gewoon stil, is het ‘er zijn’ genoeg. En altijd is daar die aanraking, om mijn aanwezigheid fysiek te bekrachtigen.

Tranen

Op een dag is opeens zijn spraak terug. Ik schrik ervan als hij “Hé Marieke!” zegt, nadat ik hem begroet. Tranen rollen over zijn wangen – van blijdschap deze keer – en zelf hou ik het ook niet droog. Wat een grote stap voorwaarts!

Niet veel later is er plek in het revalidatiecentrum en nemen we afscheid. Hoe het nu met hem gaat weet ik niet, maar over een tijdje ga ik naar hem toe. Ik kijk er nu al naar uit.

Lees ook: Huidhonger en nog 7 redenen om elkaar vaker aan te raken