Op een ochtend vraag ik een verpleegkundige naar eventuele bijzonderheden op de afdeling. “Mevrouw De Jong van kamer 104 wordt rond elf uur in slaap gebracht door de arts. Misschien kun je eens gaan kijken?”
De vraag overvalt me. Meestal word ik eerder op de hoogte gebracht als een bewoner palliatief gesedeerd gaat worden. De persoon wordt dan in slaap gebracht en gehouden om niet meer wakker te worden, en dit wordt gedaan als er sprake is van groot lijden en als de levensverwachting korter is dan twee weken. Mevrouw De Jong is nog maar enkele dagen bij ons in huis. Ik heb haar nog niet eens ontmoet en nu wordt me gevraagd om ‘nog iets te betekenen voor haar’. Op weg naar haar kamer vraag ik me af wat er door haar heen gaat, deze laatste uren van bewustzijn. Waar zou ze over willen praten? Zou ze bang zijn?
‘Ik wil nog Goede Tijden, Slechte Tijden kijken’
Mevrouw De Jong ligt op bed. Ze is kortademig, voor mij een teken dat ik haar niet moet vermoeien met een lang gesprek. Haar dochter is aanwezig, zit liefdevol naast moeder. Ik stel me voor als de geestelijk verzorger. Meteen voel ik dat ik maar beter kan gaan. Soms heb je dat. Sterven is iets heel intiems. Bij de meeste families ben ik hartstikke welkom en kan ik echt iets toevoegen, maar bij sommigen voel ik me te veel en dan maak ik me uit de voeten. Deze familie behoort tot de laatste groep. Het is ook hun goed recht om juist op dit moment samen te zijn, zonder ‘vreemde’ in hun midden.
Ik vraag nog wel aan mevrouw: “Is er iets wat ik voor u kan doen?” Wat ze dan antwoordt had ik nooit kunnen bedenken. “Kan de dokter een half uurtje later komen? Ik wil om elf uur nog Goede Tijden, Slechte Tijden kijken.” Heel even ben ik sprakeloos van dit bijzondere verzoek, tegelijkertijd word ik geraakt door deze eenvoudige wens. Sterven is eigenlijk heel gewoon; iedereen gaat een keer dood. En deze mevrouw maakt er ook iets heel gewoons van; samen nog één keer Goede Tijde Slechten Tijden kijken. Waarom ook niet?
De dokter is uiteraard bereid om een half uur later te komen. Na afloop van de soap is ze klaar om te gaan ‘slapen’.
Marieke Schoenmakers is geestelijk verzorger bij Elisabeth-TweeSteden Ziekenhuis (ETZ). Hiervoor heeft ze vijf jaar in de ouderenzorg gewerkt. In haar blogs deelt ze informatie en ervaringen over wat ze meemaakt. Dat kun je hier lezen.