Hoe gaat het met je? Elke dag krijgt Anne-Marie deze vraag wel een keer voorgeschoteld. Vroeger kon ze zich er kwaad om maken. Wil de ander wel echt weten hoe het met me gaat? Tegenwoordig scant ze eerst de situatie, voordat ze antwoord geeft.
Anne-Marie: “Vorige week wandelde ik met mijn goede vriendin Hanna* in het bos. We hebben altijd meer dan genoeg onderwerpen om bij te kletsen. Hanna heeft namelijk borstkanker gehad. Net als ik, heeft ze het proces meegemaakt van de shock, het overleven, de zware behandelingen.
Wat de regelmatige wandelingen met haar zo bijzonder maakt is het ‘feest’ van herkenning en erkenning van je zijn, dus ook van mijn zijn. Er is niemand, echt niemand die het zo goed begrijpt als zij. Iedereen in mijn omgeving doet zijn best en komt in de buurt. Bij benadering begrijpen ze wat ik bedoel en voel, maar Hanna weet het gewoon. En weten is toch anders. Begrijp me niet verkeerd. Ik heb niet de erkenning van een ander nodig om iemand te zijn, maar ik vind het echt fijn dat je het af en toe kan delen met een ander.
Lees ook: Omgaan met ernstige ziekte? Deze 4 vaardigheden helpen je erbij >>>
Elke dag Hoe gaat het met je?
Tijdens onze wandeling hadden we het over de vraag die elke dag wordt gesteld: Hoe gaat het met jou? We maakten ons er kwaad over. Willen mensen wel echt weten hoe het met me gaat? Of is het slechts een onderdeel van de onderlinge begroeting?
Het ene na het andere voorbeeld kwam naar voren. Ik herinnerde me dat ik in de supermarkt een oude bekende tegenkwam. De arme ziel. Hij vroeg namelijk: ‘Hoe gaat het met jou?’ ‘Mmmm’, dacht ik. ‘Jij hebt het lef om deze vraag te stellen, dan krijg je nu mijn antwoord.’ Ik vertelde hem kort en bondig wat mij is overkomen. Het was hem al snel duidelijk dat mijn antwoord niet beperkt bleef tot het woordje ‘goed’, dat hij blijkbaar had verwacht. Hanna slaat haar hand voor haar mond en gilt het uit van plezier. ‘Neehee…… Echt? In de supermarkt!?’ ‘Yep’ zeg ik. ‘Dat heb ik echt gedaan. Ik schaam me nog steeds als ik hieraan terugdenk. Hoe ik dat zo kunnen doen? Maar ja, ik ben ook maar een mens.’
Lees ook: Een betere kwaliteit van leven? Kijk eens naar deze onderwerpen >>>
Welk antwoord geef ik op Hoe gaat het met je?
Tegenwoordig realiseer ik me dat Hoe gaat het met je? meerdere kanten heeft:
- Het maakt uit wie de vraag stelt: is het een toevallige ontmoeting, een vage bekende, of iemand uit je directe kring?
- Bedoelt de ander het als onderdeel van de begroeting of is hij of zij oprecht geïnteresseerd in het antwoord?
- Weet degene die de vraag stelt wel dat ik kanker heb?
- Heeft hij of zij wel door wat hij of zij eigenlijk vraagt?
En ik bepaal zelf welk antwoord ik kan en wil geven:
- Heb ik zin om antwoord te geven op de vraag Hoe gaat het met jou?
- Zo ja, hoeveel wil ik er dan over kwijt?
- In welke stemming ben ik op het moment dat deze vraag wordt gesteld? (Dat geldt trouwens ook voor de ander, de vraagsteller)
Lees ook: ‘Ik hoor er niet meer bij’ >>>
Oefening baart kunst
Voordat ik nu een antwoord geef op Hoe gaat het me je?’ scan ik snel wie ik tegenover me heb en in welke setting. Ik maak een zo goed mogelijke inschatting en dan weet ik het antwoord wel. Dan houd ik mezelf twee dingen voor:
- Het is in vrijwel iedere situatie bijna niet mogelijk dat ik en de ander in dezelfde moodswing zijn.
- Uiteindelijk kan ik alleen iets veranderen bij mezelf
Zo oefen ik verder, want oefening baart kunst, toch? En het mooie is: ik kan elke dag oefenen, want er is altijd wel iemand die me vraagt: ‘Hoi, hoe gaat het met je?’”
Verder lezen? In het boekje Ik vecht niet tegen kanker vertelt Anne-Marie over haar leven met uitgezaaide borstkanker. Ik vecht niet tegen kanker is hier verkrijgbaar >>>
*Vanwege de privacy is deze naam gefingeerd.
Anne-Marie van Orsouw heeft al een tijdje uitgezaaide borstkanker. Ze focust zich niet alleen op de ellende die haar ziekte veroorzaakt, maar juist ook op de mooie dingen. Het is haar opgevallen dat er rondom haar ziekte en ziek-zijn veel taboes zijn. Anne-Marie ziet het als haar taak om haar intimi (letterlijk en figuurlijk) de hand te reiken. Daarom schrijft ze blogs.
Helaas is Anne-Marie overleden. Op ons heeft ze een onuitwisbare indruk achtergelaten. En haar blogs zijn nog steeds een inspiratiebron voor velen.
Ik vecht niet tegen kanker
De blogs van Anne-Marie zijn gebundeld in de benefietuitgave ‘Ik vecht niet tegen kanker, maar vóór mijn horizon’. Over de angst om dood te gaan en de allesoverheersende eenzaamheid. Maar ook over tevreden zijn met wat je hebt en als het maar gezellig is…
De uitgave à € 12,50 is hier verkrijgbaar >>>
