Haar man heeft een baan. Veel vriendinnen werken en hebben zelf een leven. Dus is Anne-Marie vaak in haar uppie thuis, omdat ze door haar ziekte niet meer kan werken. Na al die jaren heeft ze een leefritme waar ze zich goed bij voelt. Maar dat was wel eens anders, toen ze zich sluipenderwijs niet meer verbonden voelde met haar omgeving en ze zich eenzaam voelde.
Anne-Marie: “Ik heb mijn leven best goed op orde. Maar dat was weleens anders. In de beginjaren, na mijn diagnose van uitgezaaide borstkanker waren mijn man en ik vooral bang. Hoe lang heb ik nog? Wat gebeurt er dan?
Ik dacht vooral na over de dood en in mijn hoofd was ik alleen met de begrafenis bezig. Mijn man en ik en de mensen om ons heen waren ineens ook heel druk met herinneringen maken, want “er is nog weinig tijd over.” Dat duurde een jaar of twee. Ondertussen bleef ik wonderwel stabiel met behulp van medicatie en qua gezondheid ging het eigenlijk ook wel goed. Wanneer je me puur op de buitenkant beoordeelt, dan ben ik volgens mijn moeder ‘Hollands glorie’
‘De kanker zit er gewoon en gaat niet meer weg’
Ik bleef herinneringen maken met vriendinnen, maar ik voelde me er steeds vaker raar bij. Van alles ondernam ik, maar ik bleef het gevoel houden dat ik aan de zijlijn stond. Ik was stabiel en had het nog steeds gezellig met iedereen.
Maar ik hoorde er niet helemaal bij.
Mensen vroegen steeds minder vaak hoe het met me ging. De aandacht voor mijn ziek zijn verslapte. ‘Ik ben history’, dacht ik steeds vaker. ‘Hun leven gaat gewoon door. Ze hebben de draad weer opgepakt. Maar ik ben nog steeds ziek. De kanker zit er gewoon en gaat niet meer weg.’
Dat deed veel pijn.
Ongemakkelijke stilte
Ik voelde afstand tussen mij en de ander en ik wist niet wat ik er mee moest. Ik voelde me niet langer verbonden met de ander. Een verbondenheid die ik tot dan toe altijd heb gehad. Het duurde even voordat ik door had waarom ik zoveel pijn had, maar na een tijdje wist ik het.
Ik voelde me eenzaam!
Dat je bij een ander bent en dat je je toch eenzaam kunt voelen. Dat had ik nog nooit zo gevoeld.
Ik dronk thee met een vriendin en probeerde haar uit te leggen hoe ik me voelde. Ik dacht: ‘Als ik het zo duidelijk mogelijk zeg, dan begrijpt ze het wel.’ Ik vatte moed en sprak het uit: ”Ik ben nu bij jou en toch voel ik me heel eenzaam. Zelfs nu ik hier ben.”
Ik hoopte op begrip. Op een beetje vriendinnenliefde. Maar er komt geen knuffel van haar en ook geen troostende of bemoedigende woorden. Ze kijkt mij aan en zegt: “Ik weet niet wat ik moet zeggen.” Een ongemakkelijke stilte blijft hangen. Ik voel me nog eenzamer. Ik voel dat ik wil verdwijnen.
Dit was een van die momenten dat ik niet meer in dit leven wilde zijn. Ik zat in een diep dal en ik was niet bij machte om de positieve momenten te zien en te voelen. In mijn hoofd was er alleen maar ellende. De emotie van eenzaamheid was allesoverheersend. Natuurlijk kon mijn vriendin er niets aan doen. Ze reageerde zo op dat moment omdat ik haar hiermee overviel.
Lees ook: 5 tips om met angst om te gaan
Maar dat ligt nu achter me.
Nu ben ik vooral blij met mijn vrijheid. Afhankelijk van mijn energie van die dag heb ik mijn bezigheden en activiteiten. Het doet mij goed dat ik weinig tot niets meer moet en zelf mijn tijd en activiteiten in kan delen. Op de een of andere gekke manier ben ik ervan overtuigd dat dit mede de oorzaak is dat het daarom naar omstandigheden goed met mij gaat. Natuurlijk kan ik dit totaal niet verklaren maar ik heb de rust in mezelf gevonden.
Een goed gevoel
Elke week heb ik een paar afspraken staan, zoals mijn vrijwilligerswerk en schildercursus. Dat zijn mijn verplichtingen. Dat ik daar naartoe moet geeft mij al een goed gevoel. Daaromheen hou ik de vrijheid om een rustige of juist een intensieve week te hebben. En ja, soms overspeel ik mezelf. Dan heb ik een extra middagdutje nodig, omdat ik teveel hooi op mijn vork heb genomen. Gelukkig heb ik dat allemaal zelf in de hand en daarom geef ik daar aan toe.
Ik heb ook een aantal spelregels voor mezelf opgesteld als ik iets wil ondernemen. Van tevoren denk ik na over:
– lange autoritten, want dan kan ik niet zelf rijden
– aanwezige zitplaatsen, want lang staan lukt me niet
– welke obstakels kan ik tegenkomen en hoe los ik die op?
– voel ik me veilig met wie ik op pad ga en kan degene me ondersteunen?”
Lees hier hoe Anne-Marie haar week indeelt zonder werk.
Anne-Marie van Orsouw heeft al een tijdje uitgezaaide borstkanker. Ze focust zich niet alleen op de ellende die haar ziekte veroorzaakt, maar juist ook op de mooie dingen. Het is haar opgevallen dat er rondom haar ziekte en ziek-zijn veel taboes zijn. Anne-Marie ziet het als haar taak om haar intimi (letterlijk en figuurlijk) de hand te reiken. Daarom schrijft ze blogs.
Helaas is Anne-Marie overleden. Op ons heeft ze een onuitwisbare indruk achtergelaten. En haar blogs zijn nog steeds een inspiratiebron voor velen.
Ik vecht niet tegen kanker
De blogs van Anne-Marie zijn gebundeld in de benefietuitgave ‘Ik vecht niet tegen kanker, maar vóór mijn horizon’. Over de angst om dood te gaan en de allesoverheersende eenzaamheid. Maar ook over tevreden zijn met wat je hebt en als het maar gezellig is…
De uitgave à € 12,50 is hier verkrijgbaar >>>
