Een paar jaar werkt Anne-marie nog door als ze te horen heeft gekregen dat ze ongeneeslijk ziek is. Dan stopt ze ermee om nog zoveel mogelijk te genieten van het leven. In het begin gaat het goed, maar dan loopt ze er keihard tegenaan, dat haar leven abrupt tot stilstand is gekomen, terwijl dat van de mensen om haar heen doorgaat.
Anne-Marie: “Door de jaren heen heb ik veel leuke vriendschappen opgebouwd. Mijn motto is: het maakt mij niet zoveel uit wat ik met de ander onderneem als het maar gezellig is met de persoon waarmee ik op stap ben. Ik ben dus altijd te porren voor allerlei uitstapjes. Of het nu een festival is met heerlijke muziek, of een lang weekend naar Sint-Petersburg. (Omdat we na een bezoek aan de Amsterdamse Hermitage bedachten dat we de echte ook wel eens wilden zien.) Af en toe spring ik dus behoorlijk uit de band. Das gezellig!
Fulltime werken
Toen ik te horen kreeg dat mijn borstkanker was uitgezaaid, werkte ik fulltime als trainer. Met in mijn achterhoofd het gegeven dat vriendinnen vaak parttime werken, besluit ik na een paar jaar hiermee te stoppen. Om te gaan ‘genieten’ van de tijd die ik nog heb en ‘gezellig’ van alles ondernemen met de meiden. Het eerste jaar thuis gaat het redelijk goed. Thuis zijn is een erg overtuigde keuze geweest. En de rust van het thuis zijn, doet me goed. Als een volleerd manager plan ik activiteiten met mijn vriendinnen: Ik moet er tenslotte voor zorgen dat ik het leuk heb in de tijd die ik nog heb. En leuk zal ik het hebben. Omdat ik dat kan.
Ik ben geen zwartkijker. En ik voel me ook zeker geen slachtoffer. Ik ben er altijd trots op dat ik zelf de regie van mijn leven kan bepalen. En toch gebeurt het op een dag. Terwijl ik lekker aan de koffie zit met een vriendin, die honderduit vertelt over het werk , schiet het door mijn hoofd:
Ik weet niet wat ik dadelijk wil vertellen.
Ik heb niets te vertellen.
In mijn leven gebeurt niks.
Ik wil ook graag iets vertellen maar wat?
Ik kan voor de zoveelste keer vertellen dat ik stabiel ben, maar dat weten ze nu wel.
In mijn hoofd zoek ik naarstig naar een verhaal. Maar waar ik ook zoek, er schiet niets te binnen.
Ik maak namelijk niets, maar dan ook helemaal niets mee.
Ik sta ‘s ochtends op, drink koffie, doe wat huishoudelijke klusjes, surf wat rond op internet of kijk uren Netflix. Van een volle werkweek ben ik naar een fulltime thuisbestaan gegaan. Week in, week uit. Iedereen staat midden in het leven en ik?
Ik sta ergens aan de zijlijn en kijk er op afstand naar.
De waarheid die op dat moment binnenkomt, is keihard:
Wie ben ik nog?
Wat ben ik nog?
Werken en leven
Na het bewuste koffiemoment met mijn vriendin volgen er steeds meer soortgelijke situaties waarbij ik niets meer te vertellen heb. Ik voel me ongelukkig en glij langzaam in een periode van depressie. Ik zoek hulp bij een psycholoog. En mede dankzij de lieve mensen om me heen die veel begrip tonen, kruip ik weer uit het dal. Dit heb ik ervan opgestoken:
- Een groot gedeelte van je leefritme wordt bepaald door je werk.
- Je hoeft niet na te denken over wat je iedere dag gaat doen. Dat wordt grotendeels bepaald door wat het werk van je vraagt. Zo zorgt je werkritme ook voor leefritme.
- Na een werkweek, volgt weer een werkweek
- Een werkweek gaat voorbij. Waarschijnlijk heb je niet alles gedaan wat je vooraf had bedacht. Maar geen zorgen: volgende week ga je er weer met frisse moed tegenaan.
- Als je werkt, heb je een automatische daginvulling. Je bent onder de pannen en hoeft niet na hoeft te denken over wat de dag je gaat brengen. Elke werkdag ga je naar het werk en je gaat aan het werk.
- Je wordt geleefd door de waan van alledag
- Elke dag weer, dag in dag uit, want dat hoort bij werken.
- Als je werkt sta je volop in het leven.
- Je kunt vooruit denken. Toekomstplannen maken. De wereld ligt voor je open inclusief de zorgen van alledag.
- ‘On hold’ staan is ook hard werken.
- Als bij jou de pauzeknop is ingedrukt, en je hebt geen idee hoe lang dat duurt, moet je er iets van maken zonder externe factoren als werk. Elke dag weer, dag in dag uit, word je niet geleefd door de waan van alledag, maar ben je helemaal zelf verantwoordelijk om invulling te geven aan de dag. En dat is ook hard werken.
Het hoort er allemaal bij
Wat me uiteindelijk duidelijk is geworden, is het besef dat er een groot verschil is tussen mij en de ander. Het duurt even voordat ik weer mijn balans gevonden heb. Om met de woorden van mijn internist te spreken: “Het hoort er allemaal bij. Het is zeer gebruikelijk dat er periodes zijn waarbij je worstelt met de zin van het leven. Het is een komen en gaan van dergelijke negatieve gevoelens.”
En ik? Ik hoop natuurlijk dat die gevoelens wegblijven, want ik zit er niet op te wachten en ik heb er geen tijd voor. Ik wil vooral genieten van de leuke dingen des levens.”
Lees verder: Zo deel je je week in als je niet werkt
Anne-Marie van Orsouw heeft al een tijdje uitgezaaide borstkanker. Ze focust zich niet alleen op de ellende die haar ziekte veroorzaakt, maar juist ook op de mooie dingen. Het is haar opgevallen dat er rondom haar ziekte en ziek-zijn veel taboes zijn. Anne-Marie ziet het als haar taak om haar intimi (letterlijk en figuurlijk) de hand te reiken. Daarom schrijft ze blogs.
Helaas is Anne-Marie overleden. Op ons heeft ze een onuitwisbare indruk achtergelaten. En haar blogs zijn nog steeds een inspiratiebron voor velen.
Ik vecht niet tegen kanker
De blogs van Anne-Marie zijn gebundeld in de benefietuitgave ‘Ik vecht niet tegen kanker, maar vóór mijn horizon’. Over de angst om dood te gaan en de allesoverheersende eenzaamheid. Maar ook over tevreden zijn met wat je hebt en als het maar gezellig is…
De uitgave à € 12,50 is hier verkrijgbaar >>>
