Het gezin van Karin is gelukkig. Samen vormen ze een goed geoliede machine. Alles loopt op rolletjes. Werk, sporten, huishouden en alles wat daarbij hoort, sociale contacten, vrije tijd met ontspanning. Tot die ene dag. De dag waarop Karin de diagnose borstkanker krijgt. Kanker in het gezin, hoe gaat ze dat aan de kinderen vertellen?
Karin: “Het is op de derde dinsdag in maart dat de diagnose ons verscheurt. Een beetje zoals een krant scheurt wanneer je er water op morst. De solide, betrouwbare, altijd aanwezige grond wordt onder onze voeten weggeslagen. ‘Hier is geen enkele twijfel mogelijk, dit is absoluut zeker borstkanker,’ meldt de radiologe tijdens het maken van de echo. Het is verpletterend nieuws. Mijn eerste gedachten gaan uit naar de kinderen. Wat moet ik ze vertellen? Wat kán ik ze vertellen? Wanneer kan ik dit niet meer verzwijgen? En vooral: hóe moet ik het inkleden?
Tijdens de rit naar huis is de lucht loodzwaar van nog onuitgesproken verdriet, woede en ongeloof. We besluiten om de kinderen nog even niets te vertellen. Vrijdag krijgen we meer uitslagen te horen en wordt het behandelplan voorgelegd.
Ineens is het vrijdag. Het woord is gevallen: definitief borstkanker. Een operatie is noodzakelijk. Daarna volgt nog een traject, maar waaruit dat bestaat en hoelang dat gaat duren is nog onduidelijk.
Lees ook: Antwoorden op vragen van je kinderen: hoe doe je dat?
Weten jullie wat kanker is?
Eenmaal thuis is de tijd daar om de kinderen in te lichten over de komst van deze zeer ongewenste nieuwe huisgenoot. We roepen ze bij ons en ik hou ze stevig vast. ‘Weten jullie wat kanker is?’ vraag ik. Ik voel mijn zoon verstijven. Zijn blik wordt behoedzaam, terwijl hij aarzelend bevestigend antwoordt. Mijn dochter zegt niets. Ze wacht af. Terwijl mijn man vertwijfeld door de kamer ijsbeert, leg ik uit: “In elk lichaam zitten miljarden bouwsteentjes. Die delen zich, als je groeit bijvoorbeeld, of als je een wondje hebt, dan moet het. Soms gaat er iets mis. Dan komen er boze, kapotte cellen die heel snel gaan delen. Die vormen soms een bobbeltje. Dat heet dan kanker.”
‘We zijn vastbesloten hier positief in te staan’
Ik zwijg. Deze boodschap wil ik niet afmaken. “Dat is wat er in mijn borst is gebeurd. Ik heb borstkanker,” stoot ik uit. De wanhoop die mij overspoelt, zie ik weerspiegeld op het gezicht van mijn man. De eerste vraag is direct een heftige. Ik heb er geen antwoord op. ‘Mama, ga je dood?’ wordt er gefluisterd. Ik kan geen woord uitbrengen. Welk antwoord kan ik ook geven? Ja? Ik weet het niet. Ik weet wel dat ik dat niet wil. Nee dan? Dat weet ik ook nog niet. Mijn man geeft een antwoord dat op dat moment voldoet: ‘We gaan er alles aan doen om te zorgen dat dat niet gebeurt!’
Lees ook: Als vader of moeder kanker heeft
Vragen zonder antwoorden
Er zijn zoveel vragen. Bij ons alle vier. We hebben veel te veel vragen zonder antwoorden. En veel emoties dringen zich op. We huilen met elkaar. Ieder van ons heeft andere zorgen. Terwijl we elk apart onze weg daarin trachten te vinden, gaan we samen de uitdaging aan. Om dat te benadrukken gaan we dezelfde avond uit eten. De kanker is er en heeft ons leven nu al veranderd, maar we zijn vastbesloten hier positief in te staan.
Wat ik ervan geleerd heb is dit:
- Samen en openheid zijn de sleutelwoorden in een situatie waarin de zekerheid en de veiligheid van het gezin als geheel wegvalt, dan wel aangetast is.
- Ieder moet de ruimte krijgen en durven en kúnnen nemen om zijn of haar eigen route te kunnen bewandelen. Samen.
- Daarvoor is het nodig dat er openheid is. Onzekerheid, angst, verdriet, ze moeten allemaal gedeeld kunnen worden.
Hoe moeilijk ook, wees open naar je kinderen. Leg op hun niveau uit wat er aan de hand is, want ze weten echt wel dat er íets is. Verzwijg het niet. Leg uit dat het niemands schuld is.”
Kanker in het gezin? Stichting Langs de Zijlijn steunt kinderen in deze moeilijke situatie >>
Hoe gaat het met de kinderen? Eerste hulp bij kanker in je gezin is hier verkrijgbaar >>>
Karin Hernandez is getrouwd met een geweldige man en ze is moeder van een zoon (12) en dochter (bijna 11). Als ze herstellende is van een zware burnout krijgt ze de diagnose borstkanker. In haar blogs vertelt ze over het verloop van de ziekte, over hoe haar gezin is omgegaan met de vaak heftige emoties en moeilijke dagen én over de kracht die dit heeft gegeven en de onverbrekelijke band die ze als gezin hebben gesmeed. Gezinnen moeten niet steeds hetzelfde wiel uitvinden, daarom schrijft Karin over de tips en hulp waar zij veel aan hebben gehad.