Wat er nu gebeurt, maak ik al jaren mee

Bizar hoe snel de wereld verandert door het coronavirus dat nu rondwaart. Alles is anders geworden.  Ernstig ziek worden is nu een risico geworden voor iedereen. Net als de angst voor wat gaat komen. Maar voor Anne-Marie is alles juist hetzelfde gebleven. Wat er nu gebeurt, maakt zij al jaren mee.

Anne-Marie: “Bizar. Dat is het woord van nu. Bizar omdat de wereld  in één klap is veranderd. Echt iedereen is betrokken bij deze dreiging. Iedereen denkt niet één keer, maar wel twee of drie keer na of een voorheen volstrekt normale handeling nu wel de juiste is.

Kan ik wel boodschappen gaan doen? Ga ik op visite? Blijft iedereen op voldoende afstand? Wanneer kan ik weer naar mijn werk? De angst sluipt er nu bij iedereen in. Wie is er nu niet bang dat het coronavirus hem of haar hard treft? Of iemand uit de naaste omgeving? Ernstig ziek worden is ineens een reëel risico voor iedereen. Nog erger: je kunt er aan overlijden.

‘Anderen maken ineens kennis met mijn wereld van de afgelopen jaren’

Wat gebeurt er

Ik vind het zo bizar, omdat ik het idee heb, dat anderen ineens kennismaken met mijn wereld van de afgelopen jaren. Dat klinkt raar en ik vind het ook raar om het zo te omschrijven, maar zo ervaar ik het wel. Ik zie namelijk veel overeenkomsten tussen wat er nu om me heen gebeurt en wat ik al jaren meemaak. Ik zal het proberen uit te leggen:

• Ik sta al jaren aan de zijlijn van de samenleving.

Voor anderen gaat alles maar gewoon door, terwijl ik al die tijd in een andere wereld zit. Ik behoor tot een relatief kleine groep mensen die niet op het werk is, maar thuis leeft. Ik ben iemand die relatief weinig contacten heeft met de buitenwereld, omdat leeftijdsgenoten gewoon aan het werk zijn. Ik heb nu het gevoel dat iedereen aan de zijlijn van de samenleving staat: corona dwingt iedereen naar de zijlijn. Iedereen wordt verplicht heroverwegingen te maken: wat doe ik wel en wat doe ik niet. Mensen zijn gedwongen thuis en vullen hun dagen anders in: slow living!

• Ik weet wat het is om angst voor de dood te ervaren.

Ik heb ooit de boodschap gekregen dat ik doodga vanwege kanker, niet vanwege ouderdom, zoals dat voor de mensen geldt. Ik weet natuurlijk ook niet wanneer dat gebeurt, maar het is wel een relatieve zekerheid. Dat betekent vooral dat mijn toekomst ineens heel onzeker is geworden. De onbevangenheid van het leven is hierdoor verdwenen. Dat was een grote klap in mijn gezicht.

Sinds corona ons land in de greep houdt, hoor ik in mijn omgeving verhalen over mensen die angstig zijn over wat er kan gebeuren. Ineens staat hun leven op zijn kop. Ziekte en dood komen steeds dichterbij ieders voordeur. Niemand is voorbereid op het onbekende in de nabije toekomst. Ik zie heel veel parallellen met mijn leven.

• Ik maak me zorgen dat anderen ziek kunnen worden.

Af en toe breng ik een bezoek aan de supermarkt. Buiten mijn man en mijn moeder ontmoet ik nu even niemand. Ik maak me zorgen over mijn moeder, want ze is al op leeftijd. Ik heb elke dag contact met haar om te checken hoe het gaat en of ik iets voor haar kan betekenen. Zij reageert gelukkig nuchter en verstandig.

Business als usual

De ouderen en de zwakkeren. Met wat er nu gebeurt, zijn de twee meest kwetsbare groepen voor het coronavirus. Met moeite bestempel ik mezelf maar als zwakkere. Ik zie mezelf liever niet zo, maar het is wel verstandiger om dat te aanvaarden. Ik ben vooral thuis te vinden. Hier leef ik een voor mij heel bekend leefritme en ik heb vooral telefonisch contact met anderen. Ik ben rustig en hou het hoofd koel. Ik heb nu het gevoel alsof ik onbewust jaren in training ben geweest voor het leven van nu: business as usual.”

Lees ook: Ik ben ontzettend bang dat het foute boel is