Al voordat ze in het verpleeghuis ging wonen, wist iedereen van haar komst. Het was dan ook bijzonder om een 105-jarige te mogen verwelkomen. Honderd-en-vijf! Het ging thuis niet meer en ze had zorg nodig. Geestelijk was ze nog kraakhelder.
Nieuwe bewoners bezoek ik, waar mogelijk, vlak na hun opname om te kijken hoe het met ze gaat. Het is voor velen een voelbaar verlies om niet meer zelfstandig te kunnen wonen. Op weg naar haar kamer probeerde ik me voor te stellen hoe het voelt om zó oud te zijn. Je leeftijdsgenoten zijn gemiddeld al twintig jaar dood. Er is dan echt helemaal niemand meer van je eigen generatie. Niemand die je nog heeft gekend als kind.
Dat ze 105 jaar was, dat zag je niet aan haar. Ik merkte bij mezelf dat ik diep onder de indruk was van het feit dat ik zo’n oud iemand voor me had. Allemachtig, deze vrouw was gewoon ouder dan de Broekhovense kerk (Tilburg, 1913), waar ik vanuit mijn huis altijd met enig ontzag op kijk om te zien hoe laat het is. Ze heeft alle wereldoorlogen meegemaakt, heeft alle technische ontwikkelingen voorbij zien komen…… ongelooflijk.
‘Niemand die je nog heeft gekend als kind’
In de week erna trof ik op de gang een dame aan van een jaar of 80, die me vroeg waar haar moeder verbleef. Mijn eerste gedachte was: “Deze mevrouw is weggelopen van de gesloten afdeling, ik moet haar zien mee te krijgen.” Maar dit was geen dementerende vrouw die dacht dat haar moeder nog leefde, dit was de dochter van de eeuweling. Die zelf dus ook al een zeer respectabele leeftijd had bereikt. Voor mij bijzonder om te merken hoezeer de 105-jarige mijn denkkader te buiten ging; ik was niet gewend aan zulke leeftijden.
Jammer genoeg kreeg ik niet echt de kans om haar goed te leren kennen; na haar opname ging ze hard achteruit. Ze zeggen wel eens dat je oude bomen niet moet verplanten; dat gold voor haar ook. Ik denk – maar heb het haar nooit kunnen vragen – dat ze ‘besloot’ dat haar bestaan hier op de aarde lang genoeg geduurd had, toen ze niet meer thuis kon wonen.
Haar kinderen en kleinkinderen waren erg dankbaar dat ze haar zo lang in hun midden hadden gehad. Ze vonden het wel heel moeilijk om haar los te laten. Hoe oud je ook bent, je moeder en je oma wil je eigenlijk nooit missen…
Marieke Schoenmakers is geestelijk verzorger bij Elisabeth-TweeSteden Ziekenhuis (ETZ). Hiervoor heeft ze vijf jaar in de ouderenzorg gewerkt. In haar blogs deelt ze informatie en ervaringen over wat ze meemaakt. Dat kun je hier lezen.