Actieve zeventigers waren ze. Met volle teugen genoten ze van het leven. Het werk was gedaan, niets hoefde meer. Verre reizen, toeren met de motor, hobbyen in de schuur, vrijwilligerswerk, oppassen op de kleinkinderen en vooral: genieten van elkaar, hele dagen samen optrekken. Tot die gitzwarte septemberdag, toen Jan* opeens zijn bed niet meer uit kon.
Maanden ziekenhuis volgden. Langzaam werd duidelijk dat hij heel veel dingen nooit meer zou kunnen, waaronder lopen. Terug naar huis was hierdoor geen optie. Een groot verlies… Niet alleen voor Jan, ook voor zijn vrouw Rika*.
‘Door iets simpels te doen, kunnen we zoveel betekenen voor een ander’
In het verpleeghuis kwam het besef pas echt; het wordt nooit meer zoals het vroeger was. Rika kwam elke dag op bezoek, maar ging ook elke dag weer alleen terug naar dat – voor haar te groot geworden – huis. Het noodgedwongen gescheiden leven viel hen zwaar, na zoveel jaren samen.
Op een dag vroeg ik haar wat ze ervan zou vinden als ze eens een nacht bleef slapen bij haar Jan. “Gewoon weer eens een keertje zoals vanouds, lekker tegen elkaar aan kruipen, elkaar weer even voelen.” Meteen begon ze huilen: “Ik heb hier vaak aan gedacht maar durfde het niet te vragen. Ik dacht dat dit niet kon in een verpleeghuis.”
Extra bed
De zorgmedewerkers en de facilitair manager waren maar wat bereid om mee te werken, en regelden een extra bed. Dat werd zo geplaatst en opgemaakt dat ze echt bij elkaar konden liggen. Jan was blij verrast, ook hij had hier niet aan durven denken.
Jan en Rika slapen nog steeds geregeld samen. Zo fijn dat we, door iets heel simpels te doen, zoveel kunnen betekenen voor een ander.
Lees ook: Hoe is het om dementie te hebben?
*Vanwege de privacy zijn de namen gefingeerd.
Deze column is eerder verschenen in THUIS, het magazine van De Riethorst Stromenland (mei 2019)
Marieke Schoenmakers is geestelijk verzorger bij Elisabeth-TweeSteden Ziekenhuis (ETZ). Hiervoor heeft ze vijf jaar in de ouderenzorg gewerkt. In haar blogs deelt ze informatie en ervaringen over wat ze meemaakt. Dat kun je hier lezen.