Al een hele tijd wil Anne-Marie schrijven over wat haar ziekte doet met haar man, als de partner van. Er schiet haar echter niets te binnen. Hun relatie is heel goed, ze hebben weinig tot geen issues. Totdat ze zich realiseert dat juist het ontbreken van ruis en storing in hun relatie zo bijzonder is. Wat is het geheime wapen van hun goede relatie?
Anne-Marie: “Het is een harde realiteit. Ik ben ongeneeslijk ziek en mijn man wordt weduwnaar. Dat is heftig. Even voor de duidelijkheid: net als in elke relatie (tenminste, dat denk ik) wil ik mijn man echt wel eens achter het behang plakken. Maar ik ben hem heel, heel erg dankbaar. Als ik nadenk over de afgelopen jaren, die we samen hebben doorgemaakt, kan ik alleen maar zeggen: mijn man is sterk! Sterk in zijn hoofd en sterk in zijn hart.
Extravert vs introvert
In de eerste jaren dat ik ziek was, waren we allebei in paniek in ons hoofd. Bij mij werkt het anders dan bij mijn man. Ik ben extravert. Had alleen maar vragen over hoe het verder zou gaan. Hoe het einde zou zijn. Ik had een allesoverheersend gevoel dat we te weinig tijd samen zouden hebben. Ik voelde me opgejaagd. Uren hebben we samen op de bank gezeten. Ik huilen, hardop mijn gedachten uitsprekend, veel praten, vragen stellen waar ik nooit een antwoord op zal krijgen en waar niemand het antwoord op weet.
Mijn man is introvert. Hij luistert, zegt weinig, eist weinig ruimte voor zichzelf op. Hij houdt me stevig vast en ik huil op zijn schouder. Ik mag me laten gaan. Heel af en toe laat hij zijn verdriet gaan, want we hebben het zo goed samen en dat houdt een keer op.
Mijn man doet van nature dat wat ik beroepshalve geleerd heb:
- Hij beweegt mee met de ander.
- Laat de ander in zijn waarde.
- Geeft totale ruimte om alles te verwerken.
- Hij luistert en stelt heel af en toe een vraag.
- Biedt zijn brede schouder aan wanneer het nodig is.
Mijn man zet zichzelf hiermee op een tweede plaats. Dat is wat mij betreft echt niet altijd oké, maar dit is zoals ik hem ken vanaf het begin van onze relatie. Het is heel bevrijdend om helemaal jezelf te kunnen zijn met z’n tweeën. Het voelt heel veilig en geborgen.
‘De ziekte is verspreid door mijn lijf, maar zit niet ons hoofd en ons hart. Dat hebben we samen geleerd’
Zijn geheim?
Als mensen aan hem vragen hoe het gaat, geeft hij al jaren hetzelfde antwoord: ‘Het gaat goed… Naar omstandigheden.’ In die laatste woorden ligt het eigenlijke antwoord. Ook hij is ervan doordrongen dat er een donkere wolk boven zijn hoofd hangt. Hij stopt het niet weg. Hij weet dat het er is, maar dat is voor later.
Zijn geheime wapen voor onze relatie? Dat is het nu. Wij leven in het nu. De tijd die we samen hebben, is onze laatste kans om samen te genieten. Dat willen we niet laten verpesten door die kloteziekte.
Ik ben dankbaar dat ik iemand gevonden heb die, nu het er op aankomt, in staat is om mij te helpen in het nu te leven en het leven te leven.”
Lees ook: Vandaag is een klotedag en ik weet niet waarom
Anne-Marie van Orsouw heeft al een tijdje uitgezaaide borstkanker. Ze focust zich niet alleen op de ellende die haar ziekte veroorzaakt, maar juist ook op de mooie dingen. Het is haar opgevallen dat er rondom haar ziekte en ziek-zijn veel taboes zijn. Anne-Marie ziet het als haar taak om haar intimi (letterlijk en figuurlijk) de hand te reiken. Daarom schrijft ze blogs.
Helaas is Anne-Marie overleden. Op ons heeft ze een onuitwisbare indruk achtergelaten. En haar blogs zijn nog steeds een inspiratiebron voor velen.
Ik vecht niet tegen kanker
De blogs van Anne-Marie zijn gebundeld in de benefietuitgave ‘Ik vecht niet tegen kanker, maar vóór mijn horizon’. Over de angst om dood te gaan en de allesoverheersende eenzaamheid. Maar ook over tevreden zijn met wat je hebt en als het maar gezellig is…
De uitgave à € 12,50 is hier verkrijgbaar >>>
