Anne-Marie heeft af en toe te maken met periodes van angstgevoelens. In sommige situaties is het in een vlaag voorbij. De schrik vliegt je om het hart. Dat duurt heel even en dan is het gelukkig snel weer een gewone dag. Maar er zijn ook momenten dat de angst zo sterk aanwezig is, dat ze niet meer normaal kan functioneren.
Bizar hoe snel de wereld verandert door het coronavirus dat nu rondwaart. Alles is anders geworden. Ernstig ziek worden is nu een risico geworden voor iedereen. Net als de angst voor wat gaat komen. Maar voor Anne-Marie is alles juist hetzelfde gebleven. Wat er nu gebeurt, maakt zij al jaren mee.
Al een poosje heeft Anne-Marie pijn op verschillende plekken in haar lijf. In haar hoofd blijft het maar malen: wat als het foute boel is? Wat als de kanker aan het groeien is? Het maakt haar ontzettend bang. Drie dingen helpen haar om de angst te bedwingen.
Anne-Marie merkt dat ze is veranderd. Eerst vond ze het belangrijk om ‘ertoe te doen’. Inmiddels lukt het haar om elke dag met beide benen in het nu te staan. Met een paar goede vragen vult ze haar leven nu heel anders in. En dat bevalt erg goed.
Anne-Marie is onderweg met een groepsreis voor singles. Dat doet ze vaker: in haar eentje op vakantie gaan. Vooraf bedenkt ze: vertel je je reisgenoten dat je kanker hebt?
Al een hele tijd wil Anne-Marie schrijven over wat haar ziekte doet met haar man, als de partner van. Er schiet haar echter niets te binnen. Hun relatie is heel goed, ze hebben weinig tot geen issues. Totdat ze zich realiseert dat juist het ontbreken van ruis en storing in hun relatie zo bijzonder is. Wat is het geheime wapen van hun goede relatie?
Haar behandelend arts in het ziekenhuis waarschuwt nog: ‘Als je huisarts met pensioen gaat zal dat wel een grote verandering voor je zijn. Jullie kennen elkaar al ruim dertig jaar. Je vertrouwt hem.’ Onderkoeld wuift Anne-Marie de opmerking weg. Mensen komen en gaan. Het komt wel goed. Er komt een vrouw bij de dokter.
Hoe gaat het met jou? Elke dag krijgt Anne-Marie deze vraag wel een keer voorgeschoteld. Vroeger kon ze zich er kwaad om maken. Wil de ander wel echt weten hoe het met me gaat? Tegenwoordig scant ze eerst de situatie, voordat ze antwoord geeft.
Het is een gewone dag vandaag. Niets bijzonders. Anne-Marie zegt haar man gedag, omdat zijn middagdienst begint. Vanaf dat moment wordt ze overvallen door een neerslachtig gevoel. Het wordt een klotedag en ze weet niet waarom. Maar haar man wel.
Haar man heeft een baan. Veel vriendinnen werken en hebben zelf een leven. Dus is Anne-Marie vaak in haar uppie thuis, omdat ze door haar ziekte niet meer kan werken. Na al die jaren heeft ze een leefritme waar ze zich goed bij voelt. Maar dat was wel eens anders, toen ze zich sluipenderwijs niet meer verbonden voelde met haar omgeving en ze zich eenzaam voelde.