Voordat Lenneke ziek werd, was ze leidinggevende van een thuiszorgteam. Ze kwam bij zieke mensen thuis. Voerde gesprekken met mensen die niet meer beter konden worden en met mensen in hun allerlaatste levensfase. Ze luisterde naar hun zorgen, angst of juist een groot vertrouwen. Ze hoorde hun hoop of wanhoop. En vroeg zich vaak af: Wat kan ik zeggen om ze te troosten?
Vier jaar geleden kreeg Lenneke de Mooij te horen dat haar uitgezaaide eierstokkanker niet meer te genezen is. Lenneke: “De schrik is groot als het woord palliatief valt. Dat klinkt als bijna-dood.” Ze gebruikt het woord dus liever niet en dit is waarom.
Van mensen die ongeneeslijk ziek zijn, hoor je nog wel eens dat ze herinneringen maken Voor de achterblijvers. Voor later. Maar kun je wel herinneringen maken? Lenneke de Mooij probeert er niet te krampachtig mee om te gaan. Dat lukt haar aardig dankzij deze 4 afwegingen.