Er komt een vrouw bij de dokter

Haar behandelend arts in het ziekenhuis waarschuwt nog: ‘Als je huisarts met pensioen gaat zal dat wel een grote verandering voor je zijn. Jullie kennen elkaar al ruim dertig jaar. Je vertrouwt hem.’ Onderkoeld wuift Anne-Marie de opmerking weg. Mensen komen en gaan. Het komt wel goed. Er komt een vrouw bij de dokter.

Anne-Marie: “Mijn huidige medicatie is Faslodex. Twee megaspuiten met grote dikke naalden. Elke zorgverlener, die me hiermee voor de eerste keer spuit, zegt: ‘Dat zijn grote naalden!’ En: ‘De massa is wel heel dik. Ik moet veel druk zetten om het in te kunnen spuiten.’ Heel fijn deze reactie, heel geruststellend…

Elke vier weken krijg ik deze joekels in mijn bilspier gespoten door mijn huisarts.  De stroperige massa, die een zacht kussentje vormt op mijn billen, verspreidt zich binnen enkele dagen door mijn lijf en doet zijn werk. Vier weken later herhaalt het ritueel zich.

‘Zij blijft voor mij Dokter Rouwdouwer’

Bij die spuiten houd ik me aan de struisvogelmethode: wat ik niet zie, is er niet. In de behandelkamer lig ik op mijn buik op het bed en mijn huisarts doet ondertussen zijn werk. In de tussentijd kletsen we over van alles en nog wat. Het is gezellig in dat kwartiertje. Daarna bedank ik hem vriendelijk en zeg gedag: ‘Tot over vier weken.’ Totdat ik een paar maanden geleden de afscheidsreceptie van mijn huisarts bezocht.

Ze heeft er zin in

Er komt een vrouw bij de dokter: inmiddels ben ik al bij mijn nieuwe huisarts geweest voor mijn spuiten. Een jonge vrouw, een dokter die er zin in heeft om een goede praktijk voort te zetten. Dat denk ik, wanneer ik haar de eerste keer zie. ‘Sorry, dat het wat uitliep. Waar kom je voor? Oh ja het spuiten….’

Vraag 1: ‘Ehhh, hoe werkt het?’

Ik registreer een rommelig stuk papier half liggend op het behandelbed.

De jonge huisarts loopt wat heen en weer. Ze werpt een vlugge blik op de kartonnen spuitendoos. Ze richt zich weer op mij, ondertussen maakt ze friemelend de doos open.

Vraag2: ‘Het zijn twee spuiten?’

Vraag 3: ‘Hoe gaat het dopje eraf?’

Een glimp van teleurstelling

Even later lig ik weer op mijn buik op het behandelbed. En ja hoor: ‘Oei, dat is een dikke naald. Ik moet heel veel druk zetten.’ In no-time heeft ze de vloeistof in mijn billen gejast, maar ze heeft het niet op de oude vertrouwde plek ingespoten. Ai, ai, ai, pijnscheuten!

Ik krijg amper de tijd om te zeggen dat ze de vloeistof rustig moet inbrengen.

‘Ah, ik zie dat dit nog twee keer moet.’

‘Nee dokter, zolang deze medicatie werkt, krijg ik deze spuiten. Ik krijg ze nog twee keer en dan zit ik weer bij mijn behandelend arts, die mij vertelt of de Faslodex nog steeds zijn werk doet. Zolang dat het geval is, is het een blijvend en herhalend proces.’

Lees ook: Dit is mijn antwoord op ‘Hoe gaat het met je?’

Zie ik een glimp van teleurstelling op haar gezicht? Omdat ze is gedegradeerd tot iemand die enkel een spuitje mag zetten? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is, dat dit eerste bezoekje razendsnel ging. Het was een chaotisch moment waarbij ik haar door het spuitproces moest begeleiden. Rouwdouwer, flitst het door mijn hoofd. 

Ik besef, dat mijn arts in het ziekenhuis gelijk had. Als je een goede vertrouwensband en een goed contact hebt met je arts, is de overgang naar een opvolger groot. Totdat ik vertrouwen heb in de nieuwe huisarts blijft zij voor mij Dokter Rouwdouwer.”