Op de bankjes bij de hoofdingang van het ziekenhuis zitten doorgaans mensen die ‘aan hun verslaving werken’. Ik loop er ’s morgens meestal snel aan voorbij, nog niet helemaal wakker. Die ochtend was het anders.
Iets trok mijn aandacht. Ik hoorde zacht gekreun. Ik keek op en zag een jonge vrouw zitten met haar handen op haar grote buik. Het duurde even voordat het tot me doordrong wat ik zag; deze mevrouw had weeën! Er was nieuw leven op komst en ze zat daar helemaal alleen, geen partner te bekennen. Mijn moederhart vertelde me dat ik naar haar toe moest gaan.
‘Soms leef je zo mee dat je graag hoort hoe het afloopt met mensen’
Voorzichtig vroeg ik haar: “Vind je het goed als ik even bij je kom zitten?” Ze knikte, ondertussen weer een wee weg puffend. “Is er niemand met je meegekomen?” “Mijn vriend, hij is de auto wegzetten en een rolstoel halen.” “Dan blijf ik bij je tot hij er is”, zeg ik beslist. “Ik ben nog maar 35 weken”, hoorde ik haar bezorgd zeggen. “Het gaat goed komen”, probeerde ik haar gerust te stellen. “Ik ben zelf ook met 35 weken geboren”. “Is het je eerste?” Weer knikte ze ‘ja’. Ik besloot geen vragen meer te stellen en in alle rust bij haar te zitten. Gelukkig kwam haar vriend al snel, en hij nam haar mee het ziekenhuis in.
Vreugde en verdriet
Ik heb de hele dag aan hen zitten denken. Hoe zouden zij de bevalling beleven? Zou het nu al geboren zijn? Zou het een jongen of een meisje zijn? Is alles goed, ondanks de vroeggeboorte? Ik heb er nooit meer iets van vernomen omdat ze geen patiënt van me was. Zo hoort het ook, maar soms leef je zo mee dat je graag hoort hoe het afloopt met mensen.
Die dag eindigde ik met een man die bericht had gekregen dat hij niet meer te genezen was. Leven en dood, vreugde en verdriet, zijn nooit ver weg in het ziekenhuis…
Deze blog is eerder verschenen in de ETZ in Beeld, nummer 16, december 2019.
Marieke Schoenmakers is geestelijk verzorger bij Elisabeth-TweeSteden Ziekenhuis (ETZ). Hiervoor heeft ze vijf jaar in de ouderenzorg gewerkt. In haar blogs deelt ze informatie en ervaringen over wat ze meemaakt. Dat kun je hier lezen.