Bij een opname in het ziekenhuis stap je noodgedwongen uit het ‘gewone leven’. Je wordt teruggeworpen op jezelf. Dat maakt dat eventuele vragen en problemen zich ook opdringen. Je kunt er letterlijk niet meer omheen. Zo ook bij Pieter*, die de balans opmaakt in zijn ziekenhuisbed.
Pieter: “Ik heb het gevoel dat alles in het leven me is overkomen. Ik val voortdurend van het ene in het andere.”
“Het leven is ook helemaal niet zo maakbaar”, is mijn reactie.
Dit leven
“Dat weet ik wel”, zegt hij, “maar ik word binnenkort vijftig jaar. Als ik terugkijk op hoe mijn leven verlopen is, dan besef ik dat ik veel dingen heb gedaan, omdat ik dacht dat ze van me verwacht werden. Of het overkwam me gewoon. Zoals de baan die ik nu heb bij de gemeente. Die past niet zo goed bij me.”
“Wellicht een wat ‘grote’ vraag, maar wat heb je te doen hier in dit leven?”
“Dat vraag ik me ook af. Ik mis een soort van doel. Ik heb dat nooit echt gehad.”
Wat heb je te doen hier in dit leven?
“Je wilt graag een stip op de horizon hebben?”, vraag ik hem.
“Ja, want dat geeft een doel. Ik ben ergens wel blij dat mijn jaarcontract niet verlengd wordt, want die baan kost me te veel energie.”
Ik: “Het is ook een kans, dat je daar weg mag…”
“Ja, zo zie ik het ook, want dat geeft wat meer rust.”
“Heb je al enig idee welke richting je in wil?’
“Ik denk aan de zorg. Toen mijn moeder ziek werd heb ik voor haar gezorgd en dat lag me wel. De wijkverpleging merkte dat ook op. ‘Is de zorg niks voor jou?’, vroegen ze me.”
“Lijkt me een goed plan om dat te gaan verkennen. Maar eerst maar eens herstellen van je operatie”, sluit ik ons gesprek af.
Controle
Zes weken later is Pieter terug voor controle. Ik zoek hem op en word begroet met een grote glimlach: “Ik heb me aangemeld als zij-instromer in de zorg. Ik ben al op gesprek geweest en het voelde heel erg goed”, zegt hij trots.
“Aha, de stip op de horizon. Wat ontzettend fijn voor je! Ik hoop dat je daar op je plek bent.”
“Ja ik hoop het ook. Ik vind het mooi om iets voor een ander te kunnen betekenen.”
Wat ik, als zorgverlener, alleen maar kan beamen.
Lees ook: Hoe kun je iemand die rouwt helpen?
*Vanwege de privacy is Pieter niet zijn echte naam.
Marieke Schoenmakers is geestelijk verzorger bij Elisabeth-TweeSteden Ziekenhuis (ETZ). Hiervoor heeft ze vijf jaar in de ouderenzorg gewerkt. In haar blogs deelt ze informatie en ervaringen over wat ze meemaakt. Dat kun je hier lezen.